Znani lwowianie
Władysław Bełza (ur. w 1847 r. w Warszawie, zm. w 1913 r. we Lwowie). Polski poeta neoromantyczny, piszący w duchu patriotycznym, nazywany piewcą polskości. Publicysta, animator życia kulturalnego, oświatowego i prasowego. Uczył się w gimnazjum rządowym w Warszawie. W 1865 rozpoczął naukę w szkole oficerskiej w Kazaniu, a w latach 1866 – 1868 studiował w Szkole Głównej w Warszawie. Debiutował w 1863 wierszem „Deszczyk wiosenny”, opublikowanym na łamach Przyjaciela Dzieci. W następnych latach publikował kolejne pozycje dla dzieci i młodzieży: zbiorek poetycki pt. Podarek dla grzecznych dzieci (1867), książeczkę Abecadlnik w wierszykach dla polskich dzieci (1869), oraz Upominek dla młodzi polskiej na pamiątkę trzechsetnej rocznicy Unii Lubelskiej. Na pewien czas wyjechał do Lwowa, następnie do Wenecji, Padwy, Zurychu i Paryża. Następnie przeniósł się do Poznania, gdzie został współzałożycielem „Tygodnika Wielkopolskiego” oraz pisma dla dzieci „Promyk”, a także był inicjatorem utworzenia tam stałego teatru polskiego. Występował przeciwko germanizacji ludności polskiej w Wielkopolsce i na Śląsku. Pod koniec 1871 otrzymał nakaz niezwłocznego opuszczenia granic państwa pruskiego, jako tzw. lästiger Ausländer (niepożądany cudzoziemiec).Udał się najpierw do Pragi, skąd w lutym 1872 wyjechał do Lwowa, z którym związał resztę swojego życia. We Lwowie pisał artykuły do „Dziennika Polskiego” i „Gazety Narodowej”, redagował i wydawał pisma dla dzieci: „Promyk. Tygodnik dla Dzieci” i „Towarzysz Pilnych Dzieci”. Związany był z uzdrowiskiem w Iwoniczu-Zdroju, gdzie organizował w latach 1874-90 życie kulturalne i towarzyskie. Od 1882 pracował w lwowskim Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. Władysław Bełza jest autorem słynnego wiersza (napisanego w 1900 r.) pt. Wyznanie wiary dziecięcia polskiego zaczynającego się słowami: — Kto Ty jesteś? / — Polak mały. / — Jaki znak twój? / — Orzeł biały. Władysław Bełza w ostatnich latach życia mieszkał niedaleko siedziby Ossolineum przy ulicy Zimorowicza 16 (obecnie ul. Dudajewa), gdzie zmarł. Pochowany został w Alei Zasłużonych na miejscowym Cmentarzu Łyczakowskim.
W tworzeniu biogramu uczestniczył uczeń Marcin Jabłoński (2014)
Aleksander Fredro – komediopisarz, poeta, pamiętnikarz. Urodził się w 20 czerwca 1793 r. w Surochowie, zmarł 15 lipca 1876 we Lwowie. Fredro wychował się w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Pobierał nauki domowe w dworku ziemiańskim w Beńkowej Wiszni. Gdy w pożarze dworu w 1806 r. zginęła matka Aleksandra, wraz z ojcem przenieśli się do Lwowa. W wieku 16 lat Fredro wstąpił do armii Księstwa Warszawskiego, potem wraz z wojskiem Napoleona uczestniczył w wyprawie na Moskwę w roku 1812 r., za którą otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari. Następnie jako oficer ordynansowy w sztabie cesarza, przebył całą kampanię napoleońską 1813 – 1814 roku, od bitwy pod Dreznem i Lipskiem aż do Paryża. W 1814 roku został odznaczony Krzyżem Legii Honorowej. Po abdykacji Napoleona podał się do dymisji i w 1815 roku powrócił w rodzinne strony, zamieszkując w majątku Beńkowa Wisznia i we Lwowie. Wstąpił do lubelskiej loży wolnomularskiej. W wieku 25 lat napisał pierwszą ważna komedię „Pan Geldhab”. W 1828 r. po długich staraniach Aleksander Fredro poślubił Zofię Skarbkową. Od 1829 był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W latach 1833-1842 był posłem do Sejmu Stanowego. W latach 1850 – 1855 przebywał po raz drugi we Francji. Od 1861 był posłem do Sejmu Krajowego, czynił starania o budowę w Galicji pierwszej linii kolejowej, organizował Towarzystwo Kredytowe Ziemskie i Galicyjską Kasę Oszczędności. W 1865 roku ogłoszony został honorowym obywatelem miasta Lwowa. W 1873 r. został członkiem polskiej Akademii Umiejętności. Twórczość wychowanego w epoce oświecenia Aleksandra Fredy spotkała się z niezrozumieniem młodszego pokolenia romantyków, wskutek czego przez prawie 20 lat nie publikował większości swoich wierszy, poematów i aforyzmów. Aleksander Fredro zmarł we Lwowie 15 lipca 1876 w swoim dworku (nie istnieje) przy dzisiejszej ulicy Fredry. Został pochowany w rodzinnej krypcie kościoła w Rudkach koło Lwowa. Najsławniejsze komedie Aleksandra Fredry to: „Śluby panieńskie czyli Magnetyzm serca”, „Mąż i żona”, „Zemsta”, „Pan Jowialski” oraz „Wielki człowiek do małych interesów”.
Biogram przygotował uczeń klasy 5d Jakub Krokosz (2017)
Kazimierz Górski (ur. 2 marca 1921 r. we Lwowie, zm. 23 maja 2006 r. w Warszawie). W młodości piłkarz, później trener i działacz sportowy. We Lwowie mieszkał przy ulicy Gródeckiej. Uczył się w IX Gimnazjum przy ul. Chocimskiej a później w gimnazjum mechanicznym. Jako piłkarz grał na pozycji napastnika. Karierę sportową rozpoczął w klubie RKS Lwów. Po wkroczeniu Sowietów do Lwowa grał w drużynie Spartaka Lwów. W czasie okupacji niemieckiej musiał przerwać karierę sportową. Po ponownym wkroczeniu Sowietów do Lwowa, grał krótko w Dynamo Lwów. Następnie w 1944 r. zostaje wcielony do Ludowego Wojska Polskiego i wyjeżdża do Polski. Karierę piłkarską kontynuuje w zespole Legii Warszawa do 1953 r. Jeden raz zagrał w reprezentacji Polski w meczu z Danią (0-8) w 1948 r. Po zakończeniu kariery został trenerem. Pracował m.in. z zespołami: Gwardii Warszawa, Łódzkim KS, a także trzy razy w Legii Warszawa. Zdobył też dwukrotnie mistrzostwo Grecji z Panathinaikosem Ateny i Olimpiakosem Pireus. Największe sukcesy Kazimier Górski odniósł jako trener reprezentacji Polski, z którą zajął 3 miejsce na Mistrzostwach Świata w RFN (1974) oraz zdobył złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972) i srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu (1976). Prowadził reprezentację Polski w 73 meczach, z których 45 zakończyło się zwycięstwem.
Biogram przygotował uczeń klasy 5B Wojciech Sztorc (2015)
Artur Grottger urodził się 11 listopada 1837 roku w Ottyniowicach na Podolu, zmarł 13 grudnia 1867 r. w Amelies-les-Bains. Polski malarz, jeden z czołowych przedstawicieli romantyzmu malarstwie polskim. Pierwszych lekcji rysunku udzielał artyście ojciec, zamiłowany malarz. W wieku 11 lat Artur rozpoczął naukę w pracowni lwowskiego malarza Jana Maszkowskiego. We Lwowie w 1850 roku poznał również Juliusza Kossaka, który udzielał mu artystycznych porad. W 1852 r. Artur Grottger rozpoczął studia malarskie w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie. Uczył się tam pod kierunkiem Wojciecha Stattlera, Józefa Kremera oraz Władysława Łuszczkiewicza. Pod koniec 1854 r. artysta wyjechał do Wiednia, gdzie w latach 1855-1858 pobierał nauki w Akademii Sztuk Pięknych. W Wiedniu artysta spędził dużą część swojego życia, mieszkając tam w latach 1854-1865. Współpracował z wieloma czasopismami wiedeńskimi takimi jak „Museestunden”, „Waldheim’s Illustierte Zeitung” oraz „Waldheim’s Illustierte Blatter”. W sumie do 1864 r. wykonał ponad 200 ilustracji do kilku wiedeńskich czasopism. Dzięki tej pracy udało mu się osiągnąć stabilizację materialną i sprowadzić do Wiednia ze Lwowa matkę i siostrę. W tym okresie tworzył cykle rysunków wykonanych czarną i białą kredką na kartonach. Duży rozgłos przyniosły Grottgerowi rysunki przedstawiające sceny z powstania styczniowego: Polonia (1863) i Lithuania (1864-1866). W 1866 r. na balu w lwowskim Towarzystwie Strzeleckim poznał 16-letnią Wandę Monné, z którą wkrótce się zaręczył. W końcu 1866 r. Grottger wyjechał do Paryża, gdzie dokończył cykl kartonów Wojna. W Paryżu nawiązał też kontakty z polską emigracją skupioną wokół Hotelu Lambert. W grudniu 1867 r., ciężko chory na gruźlicę wyjeżdża do Amelies-les-Bains, uzdrowiska we francuskich Pirenejach. Tam też umiera 13 grudnia 1867 r. Zwłoki artysty sprowadziła do Lwowa 4 lipca 1868 r. jego narzeczona Wandę Monné i pochowała go na Cmentarzu Łyczakowskim w miejscu, które kiedyś podczas wspólnego spaceru sam wybrał.
Biogram powstał przy udziale uczennicy Nikoli Zabawy
Marian Hemar (ur. 6 kwietnia 1901 we Lwowie jako Jan Marian Hescheles, zm. 11 lutego 1972 w Dorking). Polski poeta, satyryk, komediopisarz, dramaturg, tłumacz poezji, autor tekstów piosenek. We Lwowie mieszkał z rodzicami oraz dwójką rodzeństwa (siostrą Marią i bratem Fryderykiem) w domu przy ul. Jagiellońskiej 11 (obecnie Hnatyuka). Był uczniem VII Lwowskiego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki przy ulicy Sokoła. Ukończył medycynę i filozofię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Po studiach wyjechał do Włoch na 3 miesiące, gdzie pisał dla lokalnej gazety. W 1925 przeprowadził się do Warszawy, gdzie wraz z Julianem Tuwimem, Janem Lechoniem oraz Anonim Słonimskim prowadził kabaret literacki „Qui Pro Quo”. Marian Hemar ma ogromny dorobek literacki: napisał ponad 3000 piosenek, setki wierszy i kilkanaście słuchowisk radiowych. Brał też udział w rajdach samochodowych. Po wybuchu II wojny światowej, w latach 1940-1941 walczył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich w Palestynie i w Egipcie. Na początku roku 1942 gen. Sikorski przeniósł go do Londynu, do Ministerstwa Informacji i Dokumentacji, w którym zwalczał m.in. kłamstwa propagandy. Po wojnie pozostał w Londynie gdzie prowadził teatrzyk polski w klubie emigrantów polskich. W jego poezji wyraźnie zarysowały się dwa nurty – żartu i satyry oraz refleksji i tęsknoty. Do końca życia kochał Lwów. Jego pierwszą małżonką była aktorka i piosenkarka Maria Modzelewska, z którą rozstał się w sierpniu 1939 r. Zmarł w Dorking pod Londynem. Pochowany wraz ze swoją amerykańską żoną, tancerką i aktorką Caroll Ann Eric, na cmentarzu w Coldharbour w pobliżu Leith Hill, w którym mieszkał.
Biogram przygotował uczeń klasy 5b Filip Maziarka (2017)
Zbigniew Herbert – poeta, eseista, dramaturg. Urodził się 29 X 1924 r. we Lwowie. Jego rodzina miała angielskie korzenie, a przodkowie do Lwowa przybyli z Wiednia. Zbigniew był jednym z trojga rodzeństwa. Ojciec – Bolesław, legionista i obrońca Lwowa w wojnie z bolszewikami. Herbertowie mieszkali przy ul. Łyczakowskiej 55, a mały Zbigniew został ochrzczony w kościele Św. Antoniego we Lwowie. Rodzina Herbertów często się przeprowadzała, we Lwowie mieszkali też przy ul. Tarnowskiego 18, Piekarskiej 10 i Obozowej 5. Zbigniew, jeszcze przed wojną, uczęszczał do Państwowego VIII Gimnazjum i Liceum im. Króla Kazimierza Wielkiego. Od 1939 r., w czasie okupacji sowieckiej, szkoła Zbigniewa, została zamieniona na sowiecką Średnią Szkołę nr 14. Po zajęciu Lwowa przez Niemców (1941 r.), szkołę zamknięto. Zbigniew kontynuował naukę na tajnych kompletach, gdzie uzyskał maturę w 1944 r. i rozpoczął studia polonistyczne na konspiracyjnym Uniwersytecie Jana Kazimierza. Od 1942 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną rok później skończył podziemną Podchorążówkę AK. W 1944 r., przed kolejnym wkroczeniem Armii Czerwonej do Lwowa, rodzina Herbertów, zaangażowana w walkę podziemną, opuszcza Lwów na zawsze. Przenoszą się do Krakowa, gdzie Zbigniew uczęszcza na wykłady w Akademii Sztuk Pięknych i zapisuje się na Wydział Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dalej kontynuuje działalność w AK. Równocześnie studiuje na Akademii Handlowej, którą kończy w 1947 r. jako ekonomista. Krótko mieszkał w Sopocie, a następnie kontynuował studia prawnicze na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, które skończył w 1949 r. Od 1950 r. osiadł w Warszawie, gdzie podjął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim. W tym też czasie, zaczął publikować swoje utwory, równocześnie podejmując różne prace zarobkowe. Za prawdziwy debiut poetycki uważa się rok 1956 i tonik wierszy „Struna światła”. W swoich wierszach podejmuje tematykę filozoficzno – moralną, odwołuje się do tradycji humanistycznych kultury europejskiej i antyku. Od 1958 r. podróżuje po niemal całej Europie i USA. Zdobywa uznanie i jest wielokrotnie nagradzany. Tworzy tomy poezji: „Hermes, pies i gwiazda”, „Studium przedmiotu”, Pan Cogito”, „Raport z oblężonego miasta”, utwory dramatyczne: „Jaskinia filozofów”, eseje: ”Barbarzyńca w ogrodzie” i inne. Umiera 28 VII 1998 r. w Warszawie. Pochowany na Powązkach. Pośmiertnie uhonorowany Orderem Orła Białego. Lwów został w pamięci poety na całe życie. Będzie do niego wracał w całej swojej twórczości, nie nazywając go wprost, ale duch tego miasta nigdy go nie opuści.
Biogram przygotowała uczennica klasy 6E Alicja Krawczyk (2017)
Andrzej Hiolski to polski śpiewak operowy, baryton. Urodził się 1 stycznia 1922 r. we Lwowie. Jego ojciec Włodzimierz był kolekcjonerem płyt i naczelnym weterynarzem Lwowa. Andrzej Hiolski mieszkał we Lwowie przy ulicy Łczakowskiej 151. Ukończył VI Państwowe Gimnazjum im. Stanisława Staszica we Lwowie. Naukę śpiewu rozpoczął pod kierunkiem Heleny Oleskiej i Adama Didura. Zadebiutował w 1941 w rozgłośni radiowej we Lwowie, śpiewał pieśni Stanisława Moniuszki oraz Stanisława Niewiadomskiego. Wyjechał ze Lwowa w 1944 r. Scenicznie zadebiutował rolą Janusza w „Halce” Stanisława Moniuszki, w Starym Teatrze w Krakowie. W latach 1945-56 był solistą w Państwowej Operze Śląskiej w Bytomiu, a od 1957 roku w Operze Warszawskiej. Do jego najlepszych kreacji można zaliczyć rolę: Miecznika (Straszny Dwór – Stanisław Moniuszko), Golauda (Peleas i Melizanda – Claude Debussy), Hrabiego Almavivo (Wesele Figara – Wolfgang Amadeus Mozart). W Bytomiu znajduje się plac imienia tego muzyka oraz jego popiersie w gmachu Opery Śląskiej. Zmarł 26 lutego 2000 roku w Krakowie.
Biogram przygotowała uczennica klasy kl. VIII F Julia Soboń
Wojciech Kilar (ur. 17 lipca 1932 we Lwowie, zm. 29 grudnia 2013 w Katowicach). Polski kompozytor muzyki poważnej i filmowej. Jego ojciec był lekarzem, a matka aktorką. Mieszkali przy ul. Sapiehy 89 we Lwowie. Będąc dzieckiem rozpoczął naukę gry na fortepianie. W 1946 roku, po przymusowym wysiedleniu z Lwowa kontynuował naukę w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej nr 2 w Rzeszowie, a rok później zadebiutował w konkursie Młodych Talentów, zajął wtedy II miejsce. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, które ukończył z wyróżnieniem w 1955 r. Brał udział w Międzynarodowych konkursach muzycznych, gdzie zdobywał liczne nagrody. Początkowo był zainspirowany neoklasycyzmem i utworami Béla Bartóka, Igora Strawinskiego, Dymitra Szostakowicza, Siergieja Prokofjewa. Po nawiązaniu współpracy z Krzysztofem Pendereckim i Henrykiem Góreckim utworzyli nowy kierunek w muzyce, zwanym sonoryzem. Ważne utwory z tego okresu to: „Herbsttag”, „Riff 62”,„ Générique”. W połowie lat siedemdziesiątych Kilar zaczął nawiązywać do tradycji, w jego muzyce pojawiały się inspiracje ludowe i religijne. Z tego okresu ważne dzieła to: „Bogurodzica” (1975), „Kościelec” (1909) i wiele innych. Oprócz muzyki klasycznej, kompozytor zajmował się muzyką filmową. Współpracował z najlepszymi polskimi i światowymi reżyserami, między innymi z Andrzejem Wajdą. Stworzył on muzykę do ponad 130 filmów, np. do: „Pan Tadeusz”, „Dracula ” , „Zemsta”. Kilar w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej oraz osiągnięć w pracy twórczej otrzymał wiele odznaczeń. W 2002 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. W 2005 został uhonorowany Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2008 r. został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. W 2012 roku otrzymał order Orła Białego. Artysta przegrał walkę z ciężką chorobą i w 2013 roku zmarł z powodu guza mózgu. Został pochowany na cmentarzu w Katowicach w rodzinnym grobowcu.
Biogram przygotowała uczennica klasy kl. VII e Nicola Bisek
Maria Konopnicka z domu Wasiłowska (ur. w 1842 r. w Suwałkach, zm. 1910 we Lwowie), polska poetka, nowelistka i pisarka dla dzieci. W wieku 7 lat wraz z rodzicami przeniosła się do Kalisza, gdzie w 1854 r. zmarła jej matka Scholastyka. W latach 1855-56 Maria Konopnicka uczyła się na pensji u sióstr sakramentek w Warszawie, gdzie poznała Elizę Orzeszkową. W 1862 r. Maria poślubiła starszego o 12 lat Jarosława Konopnickiego. W czasie 10 lat małżeństwa Maria urodziło ośmioro dzieci, z których dwoje zmarło. W 1877 r. wraz z dziećmi przeniosła się do Warszawy. W 1903 r. na 25-lecie pracy pisarskiej Konopnicka otrzymała od narodu dwór w Żarnowcu koło Krosna. Maria Konopnicka zmarła w 1910 r. na zapalenie płuc w sanatorium Kisielki we Lwowie. Została pochowana na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Konopnicka zadebiutowała w 1870 r. na łamach „Kaliszanina” wierszem „W zimowy poranek”. Miastu, uznanemu za rodzinne poświęciła trzy utwory poetyckie: dwa zatytułowane „Kaliszowi” (1888 i 1907) i „Memu miastu” (1897). Obok uprawiania twórczości literackiej Maria Konopnicka aktywnie uczestniczyła w życiu społeczno-kulturalnym. Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). Wyrazem jej protestu przeciw polityce germanizacyjnej było ogłoszenie w 1908 roku „Roty”. Wiersz zdobył niezwykłą popularność, jako pieśń z muzyką Feliksa Nowowiejskiego, od czasu obchodu rocznicy grunwaldzkiej w 1910 r. Pisała też nowele i reportaże. Jako autorka „O krasnoludkach i sierotce Marysi”, „O Janku Wędrowniczku” i „Na jagody” zdobyła sobie trwałą pozycję wśród twórców literatury dla dzieci.
Biogram powstał przy udziale uczennicy Kornelii Borkowskiej.
Władysław Aleksander Langner (ur. 1896 w Jaworowie koło Lwowa, zm. 1972 w Newcastle upon Tyne w Wielkiej Brytanii) – generał dywizji Wojska Polskiego. Przez wiele lat związany z harcerstwem m.in. jako wieloletni przewodniczący Okręgu Lwowskiego Związku Harcerstwa Polskiego. Od listopada 1918 służył w Wojsku Polskim na stanowisku zastępcy dowódcy 57 Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej. Następnie pełnił obowiązki dowódcy 1 Pułku Piechoty Legionów oraz od czerwca 1919 dowodził batalionem w tym pułku. W czerwcu 1920 objął dowództwo 167 Pułku Piechoty, walcząc z nim w czasie wojny polsko-bolszewickiej. W latach 1923-1927 dowodził 40 Pułkiem Piechoty „Dzieci Lwowskich” we Lwowie. W 1924 r. został awansowany na stopień pułkownika. Od kwietnia 1927 do listopada 1928 dowodził piechotą dywizyjną 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W latach 1928-1934 pełnił służbę w Warszawie, na stanowiskach: szefa Biura Ogólno-Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, zastępcy II wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii (od sierpnia 1931). Od sierpnia 1934 dowodził Okręgiem Korpusu Nr IV w Łodzi, a od 1938 do września 1939 Okręgiem Korpusu Nr VI we Lwowie. W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził obroną Lwowa. Bronił miasta przed siłami niemieckimi w dniach 12-22 września 1939 r. Chcąc uniknąć zniszczenia Lwowa i zagłady mieszkańców, wydał rozkaz złożenia broni i wyjścia z miasta, kapitulując przed Armią Czerwoną. Od 22 września do listopada 1939 w związku z procedurą kapitulacyjną przebywał w Moskwie. W listopadzie 1939 r. przez Czeremosz przedostał się do Rumunii, stamtąd zaś do Francji, gdzie pozostawał w dyspozycji Naczelnego Wodza. Od października 1940 przebywał w Wielkiej Brytanii. Był dowódcą 3 Brygady Kadrowej Strzelców i od sierpnia 1941 Brygady Szkolnej oraz członkiem Wojskowego Trybunału Orzekającego. Od sierpnia 1943 do listopada 1945 pełnił służbę w Sztabie Inspektora Wyszkolenia Wojska w Anglii. Po demobilizacji prowadził gospodarstwo rolne w Walii.
Biogram opracowała uczennica Maria Gromadzka (2014)
Stanisław Lem (ur. w 1921 we Lwowie, zm. w 2006 r. w Krakowie), polski pisarz, filozof, przedstawiciel nurtu fantastyki naukowej, z wykształcenia lekarz. Pochodził z rodziny o korzeniach żydowskich, jego ojcem był lwowski lekarz Samuel Lem. Mieszkał w należącej do jego rodziny kamienicy przy ul. Brajerowskiej 4 (obecnie ul. Bogdana Lepkowo). Uczył się we lwowskim II Gimnazjum im. Karola Szajnochy. Maturę zdał w lecie 1939 r. i już po zajęciu Lwowa przez Sowietów rozpoczął studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Lwowskiego. Naukę przerwało wkroczenie do Lwowa Niemców. W 1945 r. Lem z rodzicami wyjechał z zajętego przez Sowietów Lwowa do Krakowa gdzie kontynuował studia medyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, których ostatecznie nie ukończył. Debiutował w roku 1946 wierszami i opowiadaniami o tematyce okupacyjnej. Jednak właściwy debiut przypisuje się Lemowi kilka lat później, kiedy to ukazuła sie jego powieść fantastyczno-naukowa „Astronauci”. Kolejne utwory przynoszą mu tytuł najwybitniejszego polskiego twórcy fantastyki naukowej, cieszącego się uznaniem w świecie. Jego pisanie cechuje ogromna wiedza, oczytanie z różnych dziedzin nauki: techniki, kosmonautyki, astrofizyki, biologii i medycyny. Jego twórczość porusza tematy takie jak: rozwój nauki i techniki, natura ludzka, możliwość porozumienia się istot inteligentnych czy miejsce człowieka we Wszechświecie. Jest najczęściej tłumaczonym polskim pisarzem, a w pewnym okresie był najbardziej poczytnym nieanglojęzycznym pisarzem o tematyce fantastycznej. Jego książki zostały przetłumaczone na ponad 40 języków. Jest kawalerem Orderu Orła Białego, najwyższego polskiego odznaczenia państwowego. Jego nazwiskiem nazwano planetoidę oraz pierwszego, polskiego satelitę naukowego. Lem zmarł w 2006 roku i został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie.
Biogram powstał przy udziale ucznia Kacpra Oleksego.
Kornel Makuszyński (ur. w 1884 w Stryju, zm. 1953 r. w Zakopanem). – polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta, członek Polskiej Akademii Literatury. Przed II wojną światową był jednym z najbardziej popularnych i najpoczytniejszych polskich pisarzy. W Stryju skończył pierwszą klasę gimnazjalną, zarabiał na swoje utrzymanie korepetycjami. Potem przeniósł się do Przemyśla, gdzie mieszkał u swych krewnych i kończył drugą klasę gimnazjalną. W latach 1898-1903 uczęszczał do IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Wynajmował skromną kwaterę na Kleparowie. W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze. Ich pierwszym recenzentem w cukierni na ul. Skarbkowskiej 11 był Leopold Staff. Pierwsze wiersze opublikował w lwowskim dzienniku „Słowo Polskie”, mając 16 lat. Od 1904 był członkiem redakcji tego dziennika i recenzentem teatralnym. Studiował polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1910 r. poślubił Emilię Bażeńską. Makuszyński w latach 1913-1914 mieszkał z żoną w Burbiszkach, w majątku swojego szwagra.Od 1930 r. organizował zawody narciarskie O puchar Kornela Makuszyńskiego. W 1939 r. w czasie oblężenia Warszawy niemiecka bomba trafiła kamienicę, w której mieszkali Makuszyńscy, pisarz cudem ocalał, jednak zniszczeniu uległy jego rękopisy oraz zbiory sztuki. Okupację Makuszyński przeżył w Warszawie. Po upadku powstania warszawskiego przeniósł się na stale do Zakopanego. Tam też zmarł w 1953 r. i został pochowany na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku. Jego najsłynniejsze dzieła to: O dwóch takich, co ukradli księżyc, Panna z mokrą głową, Awantura o Basię, Szatan z siódmej klasy oraz 120 przygód Koziołka Matołka.
W tworzeniu biogramu uczestniczyła uczennica Kaja Maciejczyk
Franciszek Stefczyk ur. 2 grudnia 1861 r. w Bachowicach, zmarł 30 czerwca 1924 r. w Krakowie. Nauczyciel, ekonomista, działacz społeczny i spółdzielczy, twórca spółdzielczych kas oszczędnościowo – pożyczkowych. Ukończył Krakowskie Gimnazjum św. Anny, gdzie zdał maturę. Następnie podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, by ostatecznie ukończyć studia historyczne na UJ z tytułem doktora. Po ich zakończeniu odwiedził Westfalię, gdzie zapoznał się z systemem wiejskich kas spółdzielczych, zakładanych według modelu Raiffeisena. Po powrocie do kraju rozpoczął pracę nauczyciela w Krajowej Średniej Szkole Rolniczej w Czernichowie koło Krakowa. W 1889 r. opracował statut i zorganizował pierwszą w Galicji Spółkę Oszczędności i Pożyczek. To właśnie w Czernichowie szerzy idee spółdzielni oszczędnościowo – pożyczkowych, według modelu organizacyjnego, z którym zapoznał się w Niemczech i na podstawie doświadczeń spółdzielczości poznańskiej. Członkowie spółdzielni byli zobowiązani do wniesienia niewielkiego udziału i gromadzenia oszczędności w zamian za prawo do korzystania ze stosunkowo nisko oprocentowanych kredytów. W kolejnych latach dochodzi do powstania licznych instytucji tego typu, które zaczęto nazywać Kasami Stefczyka. Od 1899 r. obejmuje kontrolę nad powstającymi w Galicji kasami, jako kierownik Biura Patronatu dla Spółek Oszczędności i Pożyczek przy Wydziale Krajowym we Lwowie. W 1907 r. był współorganizatorem, a od 1909 r. pierwszym dyrektorem Krajowej Centralnej Kasy dla Spółek Rolniczych we Lwowie. Został członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego i z jego ramienia – posłem do Sejmu Krajowego we Lwowie, w latach: 1908 – 1913. Pełniąc te funkcje, pomagał w finansowaniu Legionów Piłsudskiego, a jego kasy wyposażyły około 2 tyś. legionistów. W czasie obrony Lwowa w listopadzie 1918 r. wchodził w skład polskiego Komitetu Bezpieczeństwa i Obrony Dobra Publicznego, odpowiedzialnym za resort skarbu. W 1919 r. Stefczyk przenosi się do Warszawy wraz z przeniesieniem ze Lwowa do stolicy Centralnej Kasy Spółek Rolniczych. Stefczyk uzyskuje habilitację na UJ w dziedzinie spółdzielczości. Umiera 30 czerwca 1924 r. w Krakowie, pochowany zostaje, u boku żony, na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Biogram przygotowała uczennica klasy kl. VII e Alicja Krawczyk
Gabriela Zapolska (właściwe nazwisko Maria Korwin-Piotrowska) urodziła się 30 marca 1857 r. w Podhajcach, a zmarła 17 grudnia 1921 r. we Lwowie. Pochodziła z rodziny ziemiańskiej. W 1876 r. wyszła za mąż za Konstantego Śnieżko-Błockiego. Szybko odeszła od męża a tym samym zerwała kontakty z rodziną. Została aktorką, grała w Krakowie i Lwowie oraz w zespołach wędrownych. W 1889 r. wyjechała do Paryża, gdzie utrzymywała kontakty ze środowiskiem teatralnym oraz polską emigracją o orientacji socjalistycznej. Po powrocie do Polski w 1894 r. starała się kontynuować karierę aktorki, jednak na przeszkodzie stanął jej trudny charakter. W 1902 r. otworzyła w Krakowie własną szkołę aktorską. Następnie zorganizowała teatr we Lwowie, który w latach 1907-08 objeżdżał z przedstawieniami Galicję. Zapolska bardziej znana jest jako pisarka. Do jej najpopularniejszych dzieł należą: Moralność pani Dulskiej, Ich czworo, Sezonowa miłość, Żabusia i Skiz. Ostatnie lata życia spędziła we Lwowie, mieszkając w dworku Skiz. Została pochowana na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Biogram przygotował uczeń klasy 6b Kamil Rojek (2015)