Historia szkoły

Aktem założycielskim Szkoły Podstawowej nr 9 było rozporządzenie Wysokiego C.K. Rządu Krajowego z dnia 31 maja 1858 roku. Wcześniej jednak plenipotenci gromady Rzędzińskiej złożyli oświadczenie zwane Deklaracją, w którym zobowiązali się:

1. Utrzymać nauczyciela, płacąc mu 200 złotych reńskich w monecie konwencjonalnej, w dwóch rocznych równych ratach.
2. Przygotować budynek szkolny (wystawiony już od kilku lat), składający się z izby szkolnej i mieszkania dla nauczyciela.
3. O wyposażenie sprzętem mieli postarać się na własny koszt przedstawiciele gromady.
4. Dbać o opał i ogrzewanie budynku w zimie.
5. Prawo wyboru nauczyciela zostawiono Wielebnemu Księdzu Proboszczowi Katedralnemu w Tarnowie.

Deklarację podpisano 20 marca 1858 roku.

Inauguracją działalności szkoły było uroczyste nabożeństwo odprawione w Kościele Katedralnym 1 października 1858 roku.
W pierwszych latach w szkole uczono: czytania, pisania, religii, rachunków, geografii i śpiewu. Na żądanie rodziców wprowadzono też język niemiecki, jednakże rozporządzeniem Wysokiej Rady Szkolnej Krajowej z dnia 29 kwietnia 1868 roku przedmiot ten zniesiono.
Od września 1871 roku wprowadzono naukę rysunków.
Rok szkolny kończył się popisem rocznym uczniów przed szanowną Radą Gminy pod przewodnictwem wyznaczonej osoby.

Pierwsi nauczyciele naszej szkoły to:

• Od 1 października 1858 roku - Ignacy Wilga
• Od 1 października 1870 roku - Jan Wójcikiewicz
• Od 13 lutego 1871 roku - Józef Kobosowicz
• Od 13 września 1872 roku - Stanisław Lusiński
• Od 11 lutego 1880 roku - Szczęsny Rybiński

Pierwsze wzmianki o ilości uczniów uczęszczających do szkoły pochodzą z roku szkolnego 1874/75. Było to 56 dziewcząt, w tym 5 Izraelitek i 50 chłopców, w tym 1 Izraelita. Razem: 106 uczniów.

Już na początku istnienia szkoły pomyślano o bibliotece szkolnej, która podzielona była na trzy działy:

• Dział dla nauczyciela
• Dział dla ludu i młodzieży
• Dział czasopism

Pod koniec XIX wieku zapadła decyzja o budowie nowego budynku szkoły, obok wcześniej istniejącego.

Poczatek XX wieku zaznaczył się w historii szkoły kilkakrotnymi przerwami w nauce z powodu dużych mrozów, epidemii ospy oraz zajęcia budynku przez wojsko w czasie przemarszu, po wybuchu I wojny światowej.
10 lipca 1914 roku do Tarnowa wkroczyli Rosjanie i zajęli klasy szkolne na kwatery, a w ogrodzie urządzili dwa szpitale. Gdy zostali wyparci w 1915 roku pozostały po nich ogromne zniszczenia w szkole jak i w całej okolicy.

Bardzo ważnym wydarzeniem, określanym w kronikach szkolnych jako wiekopomne były obchody święta narodowego tj. Konstytucji 3 Maja w roku 1922, w którym brali udział wszyscy nauczyciele, uczniowie, księża i mieszkańcy Rzędzina. Od tej pory 3 maja to jedna z najważniejszych dat w kalendarium imprez szkolnych.

W roku szkolnym 1923/24 uczęszczało 136 dzieci, w tym 72 chłopców i 64 dziewczynki. Naukę prowadzono w 7-miu rocznikach. Z uwagi na możliwości lokalowe, nauka odbywała się co drugi dzień dla poszczególnych roczników. W poniedziałki, środy i piątki dla I, II, III, zaś we wtorki, czwartki i soboty dla IV, V, VI, VII.
W tym też czasie zaczęto intensywnie wyposażać szkołę w pomoce dydaktyczne, np.: mapy, plansze botaniczne, a także zorganizowano boisko do gimnastyki i zabaw. W 1925 roku sprowadzono z Warszawy przyrządy w celu założenia stacji meteorologicznej przy szkole.

Od końca 1937 roku szkoła na Rzędzinie nosiła nazwę Publicznej Szkoły Powszechnej Stopnia Trzeciego.
Pod koniec lat 30-tych w szkole uczyło się 497 dzieci i ze względu na trudną sytuację lokalową, wynajmowano pomieszczenia na klasy u prywatnych gospodarzy. Z powodu braku pieniędzy ciągle odkładano budowę nowej szkoły.
W roku szkolnym 1938/39 grono pedagogiczne rozpoczęło zbiórkę pieniędzy na ten cel, pierwsze datki składając z własnej kieszeni, a następnie odwiedzając wszystkie domy na Rzędzinie. Mimo sporządzenia planów inwestycję wstrzymano z powodu wojny.

7 września do Tarnowa wkroczyli Niemcy, którzy zakwaterowali się między innymi w szkole na Rzędzinie. Mimo to przez wszystkie lata wojny nauka odbywała się z niewielkimi przerwami. Jedynie frekwencja uczniów spadła z powodu bombardowań, aresztowań, chorób i wywozu na roboty do Niemiec.

Po wyzwoleniu został utworzony Komitet Rodzicielski, którego zadaniem było doprowadzenie szkoły do stanu użyteczności, wyposarzenie w tablice i ławki.
W grudniu doprowadzono światło elektryczne. 
20 listopada 1947 roku reaktywowano Komitet budowy szkoły. Jednak dopiero w maju 1950 roku przystąpiono do budowy trzech sal szkolnych i korytarza, dobudowanych do starego budynku.

Na początku 1959 roku, po długich staraniach i oczekiwaniach władze szkolne Tarnowa przystąpiły do budowy nowej szkoły. Zlokalizowano ją nie, jak wcześniej planowano przy zbiegu ulicy Lwowskiej i Okrężnej, ale przy ulicy Reymonta (obecnie M. Dąbrowskiej).
Rok szkolny 1960/61 był ostatnim rokiem nauki w starych budynkach przy ulicy Środkowej i dwóch innych, wynajętych przy ulicy Orkana.
30 sierpnia 1961 roku nastąpił odbiór techniczny nowej szkoły, a 1 września odbyła się uroczysta inauguracja roku szkolnego i przekazanie budynku młodzieży. Grono pedagogiczne liczyło 16 osób, a zapisano 460 dzieci. W tym czasie nasza szkoła uważana była za jedną z najpiękniejszych na terenie Tarnowa i powiatu.

Od początku w nowej szkole zaczyna działać szczep harcerski, który w kwietniu 1967 roku otrzymuje imię Marcelego Nowotki, podobnie jak i szkoła. Zaczynają działać: Spółdzielnia Uczniowska, zespół muzyczny, kółko fotograficzne, coraz częściej słychać o sukcesach sportowych "9".
24 IX 1973 roku po raz pierwszy uroczyście złożyły ślubowanie cztery oddziały "pierwszaków". Tradycja ta jest kultywowana do dzisiaj.
12 VI 1974 roku szkoła otrzymała sztandar ufundowany przez rodziców.
Liczba uczniów ciągle rosła i w roku szkolnym 1978/79 naukę rozpoczęło 1049 uczniów oraz 44 nauczycieli.

Od 1980 roku do 1991 roku funkcję dyrektora szkoły pełniła pania Krystyna Żydaczek. To był trudny czas w życiu całego narodu, w tym również naszego nauczycielskiego środowiska.
Dodatkową trudnością dla szkoły stała się wzrastająca liczba uczniów spowodowana rozbudowywaniem się osiedli mieszkaniowych na północy Tarnowa. W roku szkolnym 1984/85 liczba uczniów i pracowników przekroczyła 1500. Zaistniała konieczność dowożenia dzieci do Szkoły Podstawowej nr 11 oraz organizowania izby lekcyjnej w Środowiskowym Domu Kultury "Pegaz" przy ulicy Monte Casino 5.
18 kwietnia 1985 roku Urząd Miejski zatwierdził projekt rozbudowy szkoły. W tym też roku wybudowano obok szkoły 3 asfaltowe boiska z trybunami, przy nieocenionej pomocy rodziców i uczniów.
26 kwietnia 1989 roku oddano do użytku nowe skrzydło budynku (8 izb lekcyjnych, 5 gabinetów, nowa szatnia i harcówka).
W tym też roku zrezygnowano uchwałą Rady Pedagogicznej z imienia M. Nowotki.

We wrześniu 1990 roku wróciła do szkoły religia po trzydziestoletniej przerwie.
We wrześniu 1992 roku dyrektorem szkoły zostaje mgr Ryszard Ostrowski.
1 września 1995 roku w naszej szkole ma miejsce Wojewódzka Inauguracja Roku Szkolnego połączona z oddaniem do użytku Miasteczka Komunikacyjnego.

14 czerwca 1996 roku odbyła się uroczystość nadania szkole imieniaOrląt Lwowskich, oraz prawa do używania sztandaru. W uroczystości brali udział członkowie Towarzystwa Przyjaciół Lwowa oraz uczniowie z "bliźniaczej" szkoły w Nowym Sączu.

W 1998 roku szkoła uroczyście obchodziła jubileusz 140-lecia istnienia na Rzędzinie. W tym roku naukę pobierało 1136 uczniów. Kadra pedagogiczna sładała się z 75 nauczycieli oraz 3 dyrektorów.

1 września 1999 roku została wprowadzona programowa i strukturalna reforma oświaty. Nasza placówka została sześcioletnią szkołą podstawową z wewnętrznym podziałem na dwa cykle dydaktyczne:

• nauczanie zintegrowane w klasach I - III
• nauczanie blokowe w klasach IV - VI

W roku szkolnym 1999/2000 w naszej ogólnodostępnej szkole została utworzona pierwsza klasa integracyjna, a osobą szczególnie w tej sprawie zaangażowaną była pani wicedyrektor mgr B. Suszczyńska.

Od 1 lutego 2001 roku dyrektorem szkoły została pani mgr Grażyna Hońdo. Od tego czasu w budynku szkolnym i otoczeniu szkoły zachodzą liczne zmiany. Wyraźnie poprawia się stan techniczny i wyglad poszczególnych sal lekcyjnych, szatni, pokoju nauczycielskiego i korytarzy szkolnych. Została także utworzona Sala Teatralna umożliwiająca prezentację kulturalnych osiągnięć uczniów.

W 2003 roku, dzięki pomysłowi Janiny Ćwiokowej oraz szeroko zakrojonej akcji organizacyjnej Stanisława Siadka, w niewielkiej salce szkolnej udało się zebrać wiele pamiątkowych materiałów dotyczących historii Orląt Lwowskich.
Centralną częścią tego skrawka Lwowa jest ołtarzyk, a w nim urna z ziemią przywiezioną z Cmentarza Orląt Lwowskich. Na jednej ze ścian zawisł plan nekropolii, na drugiej mapa, a na niej polski Lwów, z jakże swojsko brzmiącymi nazwami ulic i dzielnic. Na ścianach zdjęcia - z jednej strony lwowscy batiarzy, z drugiej młodzi obrońcy Lwowa. Na długiej liście ofiar nazwiska, wśród nich Jurek Bitschan i jego wzruszający, ostatni list do ojca. 
To co obecnie można zobaczyć w szkolnej Izbie Pamięci, to zaledwie 1/3 pamiątek przekazanych placówce. Wiele rzeczy nie zostało jeszcze zinwentaryzowanych. Członkowie Towarzystwa Miłośników Lwowa - z Tarnowa, Krakowa, całej Polski - bez wahania przekazywali szkole dokumenty, będące dla nich niekiedy czymś w rodzaju relikwii. Ekspozycja to w głównej części pamiątki z domowych, prywatnych archiwów. Wśród nich znalazły się świadectwa szkolne, dokumentypoświadczające obywatelstwo, itp.
Niektóre przedmioty związane ze wzruszającymi losami właścicieli. Na przykład czarna, mocno zniszczona parasolka. W latach 70-tych jedna z mieszkających we Lwowie staruszek przekazała ją polskiej wycieczce, którą spotkała w kościele. Ze łzami w oczach prosiła o zabranie choć tego przedmiotu - gdyż sama wrócić nie mogła - do drogiego jej sercu kraju. 
Nie chcemy aby izba Funkcjonowała na zasadzie sali muzealnej. Pragniemy, żeby żyła swoim odrębnym życiem. Zachęcamy nauczycieli - również z innych szkół - do prowadzenia tutaj lekcji.

Dzięki Europejskiemu Funduszowi Społecznemu nasza szoła otrzymała w 2005 roku nowe wyposażenie pracowni komputerowej: 10 zestawów komputerowych, serwer, laptop, projektor, drukarkę i skaner. Nowoczesna pracownia została połączona z Internetem. Odtąd lekcje informatyki odbywają się na europejskim poziomie.

W 2008 roku obchodziliśmy 150 - lecie istnienia naszej szkoły. Uroczystość odbyła się w auli Urzędu Miasta i zgromadziła wielu gości, m.in.: przedstawicieli władz miasta i oświaty, byłych dyrektorów naszej szkoły, przedstawicieli wszystkich szkół podstawowych w naszym mieście oraz absolwentów naszej szkoły. autorką scenariusza oprawy słowno-muzycznej była mgr Renata Sobkowiak. Zobacz krótką relację fotograficzną  
W prezencie od władz miasta szkoła otrzymała nową elewację frontowych ścian oraz podjazd dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich - zobacz baner w nagłówku strony.

W roku szkolnym 2009/2010 do pierwszych klas przyszło kilkoro sześciolatków - zgodnie z reformą edukacyjną obniżającą wiek szkolny. 
W tym roku również, dzięki staraniom p. dyrektor Grażyny Hońdo szkoła otrzymała tablicę multimedialną, która w połaczeniu z projektorem i odpowiednim oprogramowaniem, stanowi najnowocześniejsze obecnie narzędzie dydaktyczne.

We wrześniu 2010r. powstała w naszej szkole sala multimedialna, w której umieszczona została wspomniana tablica. W tej sali odbywają się zajęcia z komputerem dla klas młodszych, które zostały objęte nauczaniem informatyki zgodnie z nową podstawą programową.

Jesienią 2010r., w wyniku starań radnego Jakuba Kwaśnego, rozpoczęto modernizację boiska szkolnego - gdy tylko skończy się zima zobaczymy efek finalny prac budowlanych.