Boruta-Spiechowicz Mieczysław

Mieczysław Boruta-Spiechowicz urodził się 20 lutego 1894 roku w Rzeszowie, zmarł 13 października 1985 roku w Zakopanem. Urodził się w rodzinie Stanisława i Anieli z Zatorskich.  Ukonczył Gimnazjum Realno-Filozoficzne im. Michała Kreczmara w Warszawie. Od wczesnej młodości związał się z polskim ruchem skautowym.  Aby uniknąć powołania do służby w Armii Austro-Węgier, w 1913 wyjechał na studia do Akademii Handlowej w Antwerpii w Belgii. Tam wstąpił do Związku Strzeleckiego i ukończył kurs podoficerski.

Po wybuchu I wojny światowej przedostał się do Krakowa i wstąpił w szeregi Drużyn Strzeleckich. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich. W czasie służby w Legionach awansował kolejno na chorążego (1915), podporucznika (1915) i porucznika (1916). Po traktacie brzeskim odegrał ważną rolę w przeprowadzeniu II Brygady na stronę rosyjską pod Rarańczą w nocy z 15 na 16 lutego 1918. Od listopada 1918 do stycznia 1919 brał udział w obronie Lwowa jako dowódca odcinka II Grupy Operacyjnej, a następnie pułku Strzelców Lwowskich.  Po powrocie do kraju, w kwietniu 1919 został skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej. W styczniu 1921 roku, po zakończeniu wojny z bolszewikami, skierowany został na II Kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. W maju 1925 objął dowództwo 71 pułku piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Na czele pułku wziął udział po stronie rządowej, w wypadkach majowych 1926. Z dniem 1 września 1926 roku został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko I oficera sztabu inspektora armii gen. dyw. Edwarda Rydza-Śmigłego (etat generała), a następnie gen. Gustawa Orlicz-Dreszera. Podczas wojny obronnej dowodził Grupą Operacyjną „Bielsko”. W czasie tych walk oddziały polskie zostały rozbite. Udało mu się jednak przedostać się do Lwowa, gdzie był jednym z organizatorów konspiracji antyradzieckiej. W 1939 opuścił miasto z zamiarem przedostania się do Francji. Podczas przekraczania granicy z Węgrami w nocy z 13 na 14 grudnia został aresztowany przez NKWD. Po zawarciu układu Sikorski-Majski, w sierpniu 1941 roku został zwolniony z więzienia. Na wniosek gen. Władysława Andersa, dowódcy Armii Polskiej w ZSRR, został przez Naczelnego Wodza mianowany dowódcą 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Od marca 1942 roku był dowódcą wojsk ewakuowanych do Iranu. 1 października 1942 roku Naczelny Wódz mianował go dowódcą I Korpusu Pancerno-Motorowego w Szkocji. W grudniu 1945 powrócił do Polski i został przyjęty do Ludowego Wojska Polskiego. Do lipca 1946 pełnił funkcję zastępcy szefa Departamentu Piechoty i Kawalerii w Ministerstwie Obrony Narodowej.  Na skutek konfliktu z gen. Karolem Świerczewskim został w lipcu 1946 na własną prośbę przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku. Od 1958 zaangażował się w działalność Związku Inwalidów Wojennych, był wiceprezesem i prezesem okręgu szczecińskiego, ale odszedł z niego po roku z powodu partyjnej ingerencji. W 1964 roku zamieszkał w Zakopanem, gdzie prowadził głównie działalność kombatancką. Zajmował się sprawami bytowymi swoich byłych żołnierzy, odznaczeniami oraz opieką nad grobami żołnierskimi i pomnikami ku czci poległych. Bardzo mocno zaangażował się także wraz z gen. Romanem Abrahamem w akcję protestacyjną przeciwko radzieckiej dewastacji Cmentarza Orląt we Lwowie. Gen. Boruta-Spiechowicz 6 sierpnia 1974 został wybrany przez aklamację przez grupę ok. 100 Legionistów na prezesa honorowego Związku Legionistów Polskich. Po śmierci został pochowany w kwaterze legionowej Nowego Cmentarza w Zakopanem.

Biogram opracowała Milena Działo